Widespread habitat for Europe’s largest herbivores, but poor connectivity limits recolonization
Hendrik Bluhm, Tom A. Diserens, Thomas Engleder, Kaja Heising, Marco Heurich, Tomáš Janík, Miloslav Jirků, Daniel Klich, Hannes J. König, Rafał Kowalczyk, Dries Kuijper, Weronika Maślanko, Frank-Uwe Michler, Wiebke Neumann, Julian Oeser, Kajetan Perzanowski, Mirosław Ratkiewicz, Dušan Romportl, Martin Šálek, Tobias Kuemmerle
Abstrakt
Cel
Kilka gatunków dużych ssaków w Europie odzyskało i ponownie skolonizowało część swoich historycznych zasięgów. Wiedza o tym, gdzie istnieje odpowiednie siedlisko, a tym samym gdzie możliwe jest rozszerzenie zasięgu, jest ważna dla proaktywnego promowania współistnienia ludzi i dużych ssaków we wspólnych krajobrazach. Naszym celem była ocena możliwości i ograniczeń ekspansji zasięgu dwóch największych europejskich roślinożerców, żubra (Bison bonasus) i łosia (Alces alces).
Lokalizacja
Europa Środkowa.
Metody
Wykorzystaliśmy duże zbiory danych o występowaniu z wielu populacji i modeli rozmieszczenia gatunków, aby zmapować odpowiednie dla środowiska siedliska żubra i łosia w Europie Środkowej oraz ocenić presję człowieka w potencjalnym siedlisku. Następnie wykorzystaliśmy modelowanie teorii obwodów, aby zidentyfikować potencjalne korytarze rekolonizacyjne.
Wyniki
Znaleźliśmy szeroko rozpowszechnione odpowiednie siedliska dla obu żubrów (120 000 km >2) i łosia (> 244 000 km2), co sugeruje znaczny potencjał rozszerzenia zasięgu. Jednak wiele siedlisk wiązało się z dużą presją człowieka (odpowiednio 37% i 43% dla żubra i łosia), szczególnie na zachodzie Europy Środkowej. Zidentyfikowaliśmy silny gradient wschód-zachód malejącej łączności, z głównymi barierami prawdopodobnie ograniczającymi naturalną rekolonizację w wielu obszarach.
Główne wnioski
Identyfikujemy duży potencjał przywracania dużych roślinożerców i ich funkcjonalną rolę w krajobrazach Europy. Podkreślamy jednak również poważne wyzwania związane z planowaniem ochrony i zarządzaniem dziką przyrodą, w tym obszary, w których rekolonizacja prawdopodobnie prowadzi do konfliktu między ludźmi a dzikimi zwierzętami i gdzie bariery w przemieszczaniu się uniemożliwiają naturalną ekspansję zasięgu. Potrzebne są środki ochronne przywracające łączność na szeroką skalę, aby umożliwić europejskim żubrom i łosi rekolonizację ich historycznych zasięgów. Wreszcie, nasze analizy i mapy wskazują odpowiednie, ale izolowane płaty siedlisk, które prawdopodobnie nie zostaną skolonizowane, ale są kandydatami do reintrodukcji w celu ustanowienia populacji zbiorników. Ogólnie rzecz biorąc, nasza praca podkreśla, że współpraca transgraniczna jest potrzebna w celu przywrócenia dużych roślinożerców i ich ekologicznej roli oraz wspierania współistnienia z ludźmi w krajobrazach Europy.
https://bw.sggw.edu.pl/info/article/WULSc07307c7dfaf49609388390fb05842d1/