Vapor-permeable PP membranes – Tensile properties and surface structure
Publikacja naukowczyń
Olga Szlachetka – Centrum Wodne
Joanna Witkowska-Dobrev – Instytut Inżynierii Lądowej
oraz Marek Dohojda
Abstrakt
W artykule przedstawiono wyniki badań identyfikacyjnych wytrzymałości wybranych membran paroprzepuszczalnych wraz z oceną struktury ich powierzchni przed i po uszkodzeniu. Do badań wybrano trójwarstwowe membrany polipropylenowe losowo wybranego polskiego producenta – membranę wiatroizolacyjną (MB) oraz membranę dachową (MG). Obie membrany wykonane są z dwóch warstw tkanin polipropylenowych, pomiędzy którymi znajduje się warstwa funkcyjna (film), zapewniająca prawidłowe działanie produktu. Uzyskane wyniki parametrów wytrzymałości na rozciąganie oraz odporności na rozerwanie (rozdzieranie gwoździem) mieszczą się w wartościach deklarowanych przez producenta (MDV). Wytrzymałość na rozciąganie membrany MB wynosiła 275 ± 11 N/50 mm w kierunku maszynowym (MD) i 154 ± 5 N/50 mm w kierunku poprzecznym (TD), podczas gdy membrana MG charakteryzowała się wytrzymałością na rozciąganie 209 ± 9 N/50 mm w kierunku MD i 126 ± 4 N/50 mm w kierunku TD. Odporność na rozerwanie była bardziej powtarzalna w przypadku membrany MG – odchylenie standardowe nie przekraczało 3 N. Chociaż odporność na rozerwanie membrany MB była ponad trzykrotnie wyższa, odchylenie standardowe wynosiło średnio 17 N. Odporność na rozerwanie membrany MB wynosiła 212 ± 21 N w MD i 293 ± 14 N w TD, podczas gdy membrana MG charakteryzowała się odpornością na rozerwanie 66 ± 3 N w MD i 62 ± 4 N w TD.
Niestety w przypadku membrany MG gramatura nie mieściła się w zakresie MDV. Wynosiła ona 90 gm-2 i wraz z niepewnością rozszerzoną ± 2% znajdowała się całkowicie poza dolną granicą tolerancji. Analiza struktury pozwoliła stwierdzić, że obrazy cyfrowe są wystarczające do obserwacji zmian zachodzących w mikrostrukturze membran i wstępnej oceny ich struktury przed lub po uszkodzeniu. Przedstawione w pracy wyniki podkreślają znaczenie zachowania deklarowanych przez producentów cech użytkowych, w szczególności gramatury, oraz ciągłego monitorowania jakości materiałów z wykorzystaniem stosunkowo prostych testów na etapie zakładowej kontroli produkcji (FPC).