Population structure and genetic diversity of Polish Arabian horses based on pedigree data
Weronika Klecel, Marta Kloch, Marlena Wojciechowska, Marta Gajewska, Elżbieta Martyniuk
Abstrakt
Historia polskiej populacji koni arabskich sięga co najmniej XVIII wieku i ma istotny globalny wpływ na różne rasy, co sprawia, że jest ona niezwykle ważna zarówno dla hodowców, jak i konserwatorów przyrody. Jednak jej skład genetyczny i dynamika populacji wciąż nie są dobrze poznane. Niniejsze badanie przedstawia analizę współczesnej populacji polskich koni arabskich z wykorzystaniem danych rodowodowych, koncentrując się na różnorodności genetycznej rasy i strukturze populacji. Nasza analiza objęła 1 498 osobników zdefiniowanych jako populacja referencyjna (RP) i ich 11 065 przodków, co dało zbiór danych liczący 12 254 osobników (populacja całkowita). Prześledziliśmy ich genealogię, aby ocenić współczynniki inbredu (F), efekty założycieli i miary zmienności genetycznej, takie jak efektywna liczba założycieli (fe), przodków (fa) lub ekwiwalentów genomu założyciela (fge). Wyniki wskazały na dobrą jakość rodowodu ze średnią 28,1 maksymalnych śledzonych pokoleń, ujawniając wysoką kompletność rodowodu dla początkowych pokoleń ze spadkiem po siódmym pokoleniu. Parametry różnorodności genetycznej wykazały znaczny efekt wąskiego gardła, z efektywną liczbą założycieli na poziomie 73, co odzwierciedla znaczną utratę różnorodności genetycznej w czasie. Pomimo ogromnej łącznej liczby założycieli (852), tylko nieliczni mieli trwały wpływ na obecną populację, sygnalizując potrzebę zrewidowanych strategii hodowlanych w celu utrzymania różnorodności.
Badanie wykazało niewielki, ale stały wzrost inbredu w ciągu ostatniego stulecia, z marginalnym spadkiem w ostatnim czasie i znaczącą różnicą w udziale różnych założycieli. Średni współczynnik F wynosił 5,8%, a 99,6% populacji referencyjnej było
wsobne. Analiza efektywnej wielkości populacji (Ne) podkreśliła potencjalne zagrożenia dla różnorodności genetycznej, wzywając do rewizji celów hodowlanych w celu uwzględnienia szerszego wachlarza linii założycielskich. Badanie wykazało, że ogiery należące do RP można przypisać do 15 różnych linii męskich, podczas gdy klacze do 45 unikalnych linii żeńskich, więcej niż uwzględniono w obecnym programie hodowlanym (odpowiednio 8 i 15). Podsumowując, badanie podkreśla potrzebę ciągłego monitorowania i strategicznej hodowli w celu utrzymania i zwiększenia różnorodności genetycznej polskich arabów, biorąc pod uwagę historyczne znaczenie rasy i współczesne wyzwania genetyczne.